Snjo

Endeleg kom snjoen. Alltid like fin, alltid like fredfullt med det kvite teppet som legg seg overalt når berre vinden held seg vekke! Og det gjorde han to heile dagar. Måndags morgon låg snøen som eit heildekkingsteppe over tunet. Nesten så ein ikkje torer trø i det, då er det liksom med ein gong litt øydelagt. Spesielt domt er det når me kjem ut att frå stallen etter å ha moka der. Då vert det brune far eit stykkje ut på tunet. Men før me stig avgarde er det interessant å sjå om det er andre som har vore ute i nattens mulm og mørke og rusla over tunet. Jau, då. Der er små puselabbar på den gamle brunnhustrappa. Bøgvald og Olivia, tenkjer eg. Rett og slett litt trafikk frå holet i døra og bort i bedet, utan å sei meir om det. Mellom stalldøra og garasjen der traktoren står er det og spor. Det var Villmannen, eg såg han. Han bur i den gamle traktoren og så har han nok gjerne tenkt at det kan henda var varmare i stallen viss han kom seg inn der. Det gjorde han ikkje.
Kyrne likar å stå ute og lata snøen dryssa nedover seg. Berre stå og vera til. Lurt, tenkjer eg. Og så var det nokon av dei som hadde skjenekonkurranse heilt bort til grinda og heimatt. Ruene låg frosne som sjokoladetoppar ute på plattingen, til dess nokon trakka i dei. Kyrne har lite sans for kva som kan vera fint og ikkje. Eg tenkjer at ruer ikje nødvendigviis er fint, men dei er i alle fall finare når dei er urørde!
Bortom grinda møtte eg sauene. Der låg dei i sine "bol". Snøen hadde tint under dei så det var helst is i botnen på bolet. Og parler, mykje parler. Utruleg, dei må no visst finna mat, tenkjer eg. Litt blod i eitt spor. Det var høgre framklauva til Tilla. Det er nok skaren som har vore litt kvass. Dei må grava vekk snøen for å finn grastustane. Lett å sjå kvar sauene hadde rekkjet sitt. Koseleg, dei held fylgje og går ikkje inn på naboen sjølv om grinda sår open. Eg let ho att.
Oppe med Stemmen kjem det eit spor nedover og kryssar sauarekkjet. Reven! Der har han gjengje og luska. Eller kanskje han raskar som det står i songen? Oppe på vegen til Botnamarka gjekk revesporet føre meg. Og der hadde ein hare kome hoppande frå Mossige! Dette vart spennande. Heldigvis såg eg ikkje blod nokon stad. Då hadde turen vore øydelagd for meg òg, ikkje berre haren. Han hadde sikkert kome seg heim att før reven var ute på tur. Såg haren hadde stoppa ein stad og drive og pussa og klødd seg litt, viste merke etter knokane på bakføtene.
Og så var det mange myser som hadde vore ute. Nokon kom opp frå bekken, nokon frå ei tua med gamalt, vise gras og nokon frå gardhol. Ein plass var det to slike spor som møttest og så hoppa dei saman vidare, attmed kvarandre dei to mysene. Så koseleg, tenkte eg! Lukka på reisa!

Elles er å opplysa at budeia har meldt seg på spanskkurs! Startar onsdag 31.01.07! Lurer på korleis det er å læra språk når ein held på å verta eldre? Det vil visa seg!